"For the female spectator there is a certain over-presence of the image – she is the image. Given the closeness of this relationship, the female spectator's desire can be described only in terms of a kind of narcissism – the female look demands a becoming" - Mary Ann Doane, 231.
Het is de standaard formule uit elke high school/teenage-drama: de makeover. Het groepje met populaire meisjes neemt een nieuw project aan om haar vervolgens – met wat nodig epileren, modetips en workouts met Cindy Crawford – tot een van hen te maken. Alle indicatoren van onaantrekkelijkheid, een bril, ongeëpileerde wenkbrauwen of slechtzittende kleren, verdwijnen. Na een korte zoektocht op Youtube blijkt zelfs dat de makeover, het zij in verschillende vormen, in bijna alle filmgenres voor vrouwen terugkomt. Ik begon al met voorbeelden uit inmiddels klassieke chickflicks: Clueless, Mean Girls, The Devil Wears Prada. Maar ook in veel Disney-klassiekers worden de vrouwelijke hoofdpersonen voorzien van een makeover voordat zij de prins op het witte paard ontmoeten. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Assepoester, Doornroosje en De Kleine Zeemeermin. Vaak blijkt dat de transformatie nog een hoger doel heeft gediend, namelijk het gezien worden door de mannelijke tegenspeler. In het geval van The Devil Wears Prada betekent de makeover succes op de werkvloer. Het doel van deze makeover is dus, naast het betrekken van de hoofdpersoon in de nieuwe groep tot waarbij zij gaat behoren, is het zichtbaar maken van de vrouwelijke protagonist. Hetzelfde gevoel van opeens 'gezien' worden, wordt beschreven in deze bekende scene uit Mean Girls.
Het is interessant om te zien hoe deze overgang van 'onzichtbaar' naar 'gezien worden' een belangrijke overgang vormt in veel films met een vrouwelijke hoofdpersoon. Het verhaal van de film laat (of dwingt het ons?) om op een andere manier naar haar te kijken. Van een gewone vrouw wordt zij veranderd in een fantasieversie. Wat betekent dit voor de vrouwelijke kijker? Wat kunnen we zeggen over het verlangen van de vrouw in relatie met deze beelden?
Mary Ann Doane beschrijft hoe er voor de vrouwelijke kijker een zekere over-presence plaatsvindt. Een vrouw kan niet alleen kijken naar de vrouwelijke hoofdpersoon in de film, zij is de vrouwelijke hoofdpersoon in de film. Kan het zo zijn, dat relatie tussen de vrouw die kijkt en de vrouw op het witte doek, zo close is, dat de makeover daarom een noodzakelijk kwaad wordt? Wellicht is deze overgang van 'normale' naar 'perfecte' vrouw nodig, om de vrouwelijke kijker zich helemaal met het vrouwelijke personage in de film te laten identificeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten