Pin-up roeiers

Ik kwam deze tegen via Fb, leuk voorbeeld van mannelijke pin-up. Enjoy!

http://www.buzzfeed.com/mattbellassai/british-rowing-team-strips-down-once-again-to-figh

Hannah Price

De Amerikaanse kunstenares Hannah Price maakte een reeks 'portretten' van mannen op straat - net nadat ze naar haar gefloten hebben.

Meer van haar werk is hier te zien

Venus Noire: more than just 'female and black' alone.

Black women "are the objects of a double surveillance linked to race and gender." (Doane, p.452)

The 2010 film Venus Noire by director Abdellatif Kechiche gives an interpretation of a historical account of the life of Saartjie Baartman and employs different gazes that are related not just to race and gender, but also to an emotional dimension, which is more universal than race or gender, to capture the feelings of the historical female figure and in doing so attempts in my opinion to open up this limited view of black women.

Throughout the film the facial expressions of the actress reveal little of the feelings and the emotions as she is going through circumstances of humiliation and abuse. At times she seems almost stoic under unbearably degrading circumstances, but still traces of restrained pain remain present under the surface. Through multiple close-ups of Saartjie’s face, the viewer becomes witness of this behavior of self-containment. 

In the second more pornographically part of the movie the viewer moves from being a witness to being a voyeur, in a key scene, where Saartjie, after she has refused to reveal her genitalia for scientific research, now again is being pressured to expose her genitalia to a sexually aroused crowd of French society’s elite. The editing and the close-up shots of the group who moves closer to touch her genitalia in this particular scene, mark the sexualization and objectification of Saartjie’s body while we as viewers become, besides voyeurs, not so innocent bystanders. This is also the same scene where Saartjie eventually breaks down and starts crying, although almost unnoticeably. 

This questioning of the viewer’s position could be an argument directed at the viewer, on the part of the director, against how the black female is still being treated and portrayed, far too often, as exotic and as a sex object in nowadays society, and our part in this.

link part 1: http://www.youtube.com/watch?v=r-7bKi5MFWI

link part 2: http://www.youtube.com/watch?v=gj4x-6UMg9M

Pro-active woman??

Pro-active woman

Lots of women are annoyed by all the men lining up to solve her problems. A true 22 lady accepts men as they are and uses that behavior to her benefit. She knows it’s very likely that a man looking to solve her problems is the man hoping to be her husband.

With cunning, pick your moments to play the damsel in distress. When the man of your liking responds, observe his response time, effort and strategy and determine if he’s worthy, or at the very least, competent. You’ll naturally be appreciative and charming, which inspires him to do even more. If you inspire a man, his heart is yours.

Toevallig stuitte ik op een site waarbij er zeven manieren om aan een man te komen voor vrouwen werden gepropageerd. Volgens de site zou je een proactieve vrouw zijn als je je aan deze zeven manieren houdt. Tijdens het lezen stuitte ik niet op nieuwe culturele ideeën over hoe een vrouw zelf assertief kan zijn, om een man te veroveren. De oude stereotype beelden leken juist weer bevestigd te worden. De vrouwelijke lezer werd aangeraden om zich hulpeloos en passief te gedragen. Het was nou eenmaal onmogelijk om mannen te veranderen, in het artikel komt naar voren dat mannelijk gedrag nou eenmaal biologisch gedetermineerd is. Het gedrag van de man wordt niet bepaald door culturele constructen maar door zijn 'natuur'. Deze visie lijkt niet van toepassing te zijn op vrouwen, want zij hebben juist controle over hun gedragingen en kunnen hun gedrag bewust aanpassen. Naar mijn mening is hier sprake van een superioriteitsgevoel van vrouwen ten opzichte van mannen. Dit beeld lijkt in contrast te staan met het gedrag wat de site aanmoedigt voor vrouwen ten opzichte van mannen. Als vrouwen in zekere zin superieur zijn waarom zouden zij zich dan toch op dezelfde ondergeschikte wijze als normaal was voor de emancipatie gedragen tegen mannen? Waarom wordt het aannemen van een passieve onderdanige rol juist als proactieve houding beschouwd?

Mannenverslindster

“While male victims in horror films may shudder and scream as well, it has long been a dictum of the genre that women make the best victims. “Torture the women!” was the famous advice given by Alfred Hitchcock”. (Williams, 1991, p. 5)

Bij het lezen van Linda Williams’ artikel “Film bodies: Gender, Genre and Excess” kwam duidelijk naar voren dat de expressiviteit van het vrouwelijk lichaam in verschillende filmgenres een medium vormt om (door middel van seksuele extase, angstkreten en pijnlijke droevigheid) de kijker –met name het mannelijk of vrouwelijk-masochistisch oog- van vermaak en inleving te voorzien. Met dit citaat stelt Williams vast dat vrouwen in het horrorgenre daardoor de perfecte slachtoffers zijn. Toch deed juist deze citaat mij denken aan de ietwat tiener-horrorfilm “Jennifer’s Body” (2009), waarin de hoofdrolspeelster, een populaire en zeer begeerde cheerleader, bezeten wordt door een succubus (een vrouwelijke demon) en haar wraak uitoefent op elke knappe jongeman die ze tegenkomt door hem te verleiden en hem vervolgens op monsterlijke wijze te verslinden. Hoewel Jennifer in eerste instantie het slachtoffer is omdat haar lichaam geofferd word aan de duivel (door een groep sadistische mannen) en zij daardoor bezeten raakt, veranderd zij vervolgens in het monster wat zelf slachtoffers maakt door haar seksualiteit als lokaas te gebruiken en zich te voeden met mannenlichamen. Niet alleen getuigt de titel van de film van het belang van Jennifer’s lichaam, ook gebruikt ze haar lichaam gedurende de hele film om haar prooien te verleiden. Maar de kijker geniet hier niet van het vrouwelijk lichaam die gemarteld wordt, maar juist van het mannelijk lichaam als slachtoffer. In feite worden daardoor twee soorten publiek vermaakt waar Williams vaak naar refereert; namelijk het publiek wat zoekt naar erotisch genot (doordat Jennifer haar seksualiteit in de strijd gooit) maar ook het publiek wat geniet van ultieme angst en pijniging (de mannelijke slachtoffers).
De twist in 'the victimized gender' is wellicht niet origineel, maar ik zelf ben niet bekend met andere horrorfilms, of echte horrorklassiekers, waarbij vrijwel alleen mannen het slachtoffer zijn.
Toch is deze film niet succesvol geworden, en wordt de film over het algemeen gezien als een mislukte poging tot een horrorfilm. Ik vraag mij hierbij af of dit daadwerkelijk te maken heeft met het matige acteerwerk of het niet-volledig uitgewerkte plot; het kan immers ook betekenen dat het gemiddelde horrorfilm-publiek toch meer behoefte heeft aan vrouwelijke slachtoffers.

Viva!

De Wereld Draait Door

Dit item in De Wereld Draait Door gaat over de rubriek ‘Anybody’ in het vrouwentijdschrift Viva. De rubriek is interessant als je het in verband brengt met het onderscheid dat John Berger maakt tussen ‘nakedness’ en ‘nude’: “To be naked is to be oneself. To be nude is to be seen naked by others and yet not recognized for oneself. A naked body has to be seen as an object in order to become a nude. Nakedness reveals itself. Nudity is placed on display. (…) Nudity is a form of dress (55).” Naaktheid veronderstelt altijd de blik van een ander, en die blik dwingt bepaalde conventies af. Die conventies vergelijkt Berger met een soort masker of een kostuum.

Toont 'Anybody' bloot, of naakt? Als Matthijs van Nieuwkerk aan Aaf Brandt Corstius vraagt wat zij zo leuk vindt aan de rubriek, antwoordt zij: “Je ziet mensen in hun blootje.”(bij 3:42). Volgens Brandt Corstius zijn de deelnemers van Anybody bloot, niet naakt. Ik denk dat zij gelijk heeft. Ik vermoed dat in de foto’s van de Anybody de objectiverende blik van de ander niet aanwezig is, omdat het lichaam op de foto wordt getoond zonder een masker of een ‘form of dress’.
In het fragment wordt ook de vraag gesteld waarom het hoofd niet wordt getoond. Ik vraag me af: zou het tonen van het hoofd de afgebeelde persoon kwetsbaarder of juist minder kwetsbaar maken? Zou je het niet tonen van het hoofd kunnen zien als een manier om de blik van de ander niet toe te laten, om te voorkomen dat de persoon op de foto wordt geobjectiveerd?

The Ultimate Controlling Gaze

“Sealed into that crushing object-hood  I turned beseechingly to others. Their attention was a liberation, running over my body suddenly abraded into non-being  endowing me once more with an agility that I had thought lost, and by taking me out of the world, restoring me to it. But just as I reached the other side, I stumbled, and the movements, the attitudes, the glances of the other fixed me there, in the sense in which a chemical solution is fixed by a dye. I was indignant; I demanded an explanation. Nothing happened. I burst apart. Now the fragment have been put together again by another self.’’  (Fanon , 1952, p.129)

Fanon spoke of being seen as a process in which the other person chooses or creates his own image of what he sees.Thus our image we have of ourselves is broken, replaced, and fully dependent by the look of the other. He/ she in combination with his or her morals, judgments, biases and prejudices forms the image and at the same time, the label they have given of what they “see”. In this sense the “look” has control and is capable of labeling you.

If the look has the ability to do all of this as Fanon says, it’s interesting  the feeling you get when you see images of Jesus Christ.

In my opinion his gaze seems to have the ultimate power and control. As if at this particular moment he is gazing into your soul and is making his judgement. Have a look for yourself.......

Django Unchained en mannelijk narcisme

'Taking a cue from Mulvey's remarks about nostalgia in Liberty Valance, one could go on to discuss a number of nostalgic westerns in these terms, in terms of the theme of lost or doomed male narcissism…These films are shot through with nostalgia, with an obsession with images and definitions of masculinity and masculine codes of behaviour, and with images of male narcissism and the threats posed to it by women, society and the Law. The threat of castration is figured in the wounds and injuries suffered' Neale, p 9-10.

In het bovenstaande citaat wijst Neale op het terugkomende thema van nostalgie in Westerns. Deze narcistische nostalgie is een hang naar echte mannelijkheid die wordt belichaamd door het mannelijke hoofdpersonage. Deze held van de Westerns belichaamd de narcistische machtsfantasie van mannelijkheid, hij is zwijgzaam, zegt niet veel en staat met zijn acties net buiten de wetten van de samenleving zelf. Veel van de traditionele westernhelden kiezen aan het einde van de film wanneer ze voor de keuze komen te staan tussen trouwen en zichzelf onderwerpen aan de wetten van de samenleving (symbolisch narcisme); en niet trouwen en een vrij man blijven (nostalgisch narcisme), voor hun vrijheid. De mannelijkheid van deze traditionele westernhelden lijkt nog eens extra benadrukt te worden tijdens (vuur)gevechten, waarin ze niet gewond raken en er geen sprake is van symbolische castratie.

Django lijkt in veel opzichten op een traditionele Western held door onder andere: zijn relatieve zwijgzaamheid; positie buiten de normale samenleving; zijn talent met vuurwapens; en het nauwelijks oplopen van verwondingen. Hij verschilt echter in het feit dat zijn zoektocht door de hele film, een belangrijk doel heeft, en dat is het vinden en bevrijden van zijn vrouw. Dat dit aan het einde van de film lukt betekent voor Django niet dat hij nu een positie binnen de wetten van de samenleving in kan nemen samen met zijn vrouw. Zij blijven beiden vrijgelaten slaven.

Onder dubbel toezicht

Mary Ann Doane beschrijft het volgende (p.452):

 “Fanon, although he focuses upon black male subjectivity in this respect, produces an extremely insightful analysis of the representational power of racism and of its intersection with the psychical. And because this analysis circulates around questions of vision, visibility and representability, there is a sense in which it is strongly applicable to black woman, who are the objects of a double surveillance linked to race and gender.”

 Vooral door de laatste zin van deze citaat moest ik aan Halle Berry denken.

“Zwarte vrouwen, die onder dubbele toezicht staan door hun ras en geslacht.”
Het was namelijk pas in 2002 dat er voor het eerst een zwarte vrouw werd gekozen als beste actrice voor een Oscar, Halle Berry dus.
De eerste zwarte man (Sidney Poitier) had in 1963 voor het eerst de eer om zo’n beeldje te ontvangen voor de beste hoofdrol. Als je je daarnaast ook nog eens bedenkt dat de Oscars al sinds 1929 worden uitgereikt, dan blijkt inderdaad wel dat zwarte vrouwen onder die dubbele toezicht hebben moeten lijden.
Hieronder de clip van het win-moment van Halle Berry. Ze is er enorm emotioneel onder dat ze als zwarte vrouw dit beeldje heeft gewonnen en benadrukt in haar speech nog eens hoe lang dit heeft moeten duren. Dat dit eindelijk de deuren opent voor andere zwarte vrouwen.

No male hero

 “One might suggest here that the streamlined ease of projection that invites the male spectator to align himself with the perspective of the male hero in fact exists to simplify and to pacify the mechanism of intermale identification- wich I suggest is a much thornier business that the enchanted fiction fo identificatory ease proposes.” (p.230-231, Géricault and “Masculinity”, N. Bryson)

Deze clip gemaakt door Xavier Dolan is in Frankrijk gecensureerd voor jongeren tot zestien jaar. Deze clip heeft veel los gemaakt, was dagenlang onderdeel van gesprek en is zelfs van enkele zenders verbannen. De video maakt echter dat wij ons ongemakkelijk voelen, wat te maken heeft met het geweld maar ook met ons perspectief. De hiërarchie tussen de jonge mannen onderling, plaatst één van hen in de martelaarsrol, als slachtoffer van pesterijen. Al in het begin van de clip worden voortekenen gegeven van zijn kruisiging. Zijn lichaam wordt aan het eind van de video stuk gemaakt,
zonder behoud van een masculiene idealisatie waar Bryson later in zijn tekst naar verwijst.
Wij identificeren onszelf visueel met de dader en worden in de songtekst aangesproken door het slachtoffer.





  

 

 

Masculinity: Axe Commercial

"I begin with one of the first lessons that men might take to heart from feminism and learn to apply to their own situations: that gender is primarily a cultural construction, and for all, for men and women alike. Which at once locates masculinity not as naturally given, but as construction, and as a continuous construction that has to go until the subject's dying day. To be a subject constructed as a male involves a necessary masquerade, the masquerade of masculine." (N. Bryson, 231)

In dit citaat legt Bryson uit dat masculinity, oftewel mannelijkheid, gevormd is door de cultuur en dat de man dit masker van mannelijkheid zal moeten dragen tot hij zijn laatste adem uitblaast. Om het mannelijk subject te zijn is het nodig om de masquerade van mannelijkheid op te houden. Alle culturele constructen die mannelijkheid tonen zullen duidelijk moeten zijn wanneer het subject een man is in een film of een schilderij. Vrouwen zijn ook onderhevig aan eenzelfde masquerade, maar deze masquerade bestaat uit vrouwelijke constructen zoals Mulvey het benoemt.
In deze commercial staat de mannelijkheid centraal door aspecten zoals het ontblote bovenlichaam, zijn rol als redder en het laten zien van zijn kracht wanneer hij aan het worstelen is met de haai. Echter is de geur van de man belangrijker dan al deze aspecten, als we Axe mogen geloven. Vrouwen zullen zelfs voor je kiezen wanneer je een astronautenpak draagt en geen enkel aspect van mannelijkheid zichtbaar is.

Beauty and the geek makeover

"She has heavy eyebrows, keeps her hair bound tightly in a bun, and wears glasses, a drab dress and heavy shoes. By the time of the shot discusses earlier, signalling ther transformation in a beauty, the glasses have disappeared, along with the other signifiers of unatractiveness." - Mary Ann Doane, The female spectator

In "The Beauty and the Geek" worden aantrekkelijke vrouwen (the beauty) gekoppeld aan onaantrekkelijke mannen (the geeks). De vrouwen moeten zorgen dat de mannen aantrekkelijker worden en de mannen moeten zorgen dat de vrouwen intelligenter worden. Hoogtepunt van de show is de make-over van de mannen. De vrouwen zorgen dat de mannen een 'goed' kapsel krijgen, in plaats van veel gezichtsbeharing en een onverzorgd kapsel ("she has heavy eyebrows, keeps her hair boudn tightly in a bun"), de bril wordt vervangen door lenzen ("glasses"), en de geeks krijgen een hippe nieuwe outfit ("drab dress and heavy shoes"). Dat maakt deze make-over een stereotype klassieke hollywood make-over, maar dan bij de man in plaats van bij de vrouw.
Is het verwijderen van gezichtsbeharing, een bril, en het aandoen van hippe kleding om een persoon van onaantrekkelijk naar aantrekkelijk te maken dan toch niet zo genderspecifiek als Doane ons wil doen geloven?

Expositie MAMbo

Afgelopen mei was ik naar de prachtige Italiaanse stad Bologna, daar heb ik het  MAMbo (Museo d’Arte Moderna di Bologna) bezocht. In dit museum was een tentoonstelling die prachtig aansluit bij dit vak, Autoritratti. Iscrizioni del femminile nell’arte italiana contemporanea, een expositie over de relatie tussen vrouwen en kunst in Italië. In deze tentoonstelling waren alleen kunstwerken van vrouwelijke kunstenaressen. Het museum schrijft zelf over deze tentoonstelling:

‘The initial hypothesis was transformed into the possibility of staging a major exhibition, with the aim of calling attention to the need to identify new tools of analysis and narration in order for us to become fully aware of the richness of the female contributions and positions that nourish the vitality of today’s art, in the awareness that connotations of gender are a far from marginal factor in shaping the social and symbolic dynamics that characterise its presence on the public stage.

Autoritratti does not constitute an exhaustive survey of female art in Italy or a celebration of women’s genius, nor is it an attempt to define any specific characteristic of gender. Rather it sets out to show the difference through a multiplicity of positions and practices.’ (MAMBo Exhibition’s sheet: http://www.mambo-bologna.org/files/documenti//fogli%20di%20sala//foglio%20di%20sala%20EN.pdf)

Naar mijn mening is zo’n soort tentoonstelling een goed voorbeeld van hoe je naar vrouwen kunt kijken op een vernieuwende manier. Juist om dat deze tentoonstelling de diversiteit laat zien van kunst die gemaakt is door vrouwen, ook laat het veel werken die zien die gaan over de positie van vrouwen in de maatschappij.

Het werk wat ik het interessants vond en me nog lang is bij gebleven is van Daniela Comani, haar werk Daniela Comani’s Top 100 Films (2012). Voor haar installatie heeft ze gebruik gemaakt van film posters, dvd hoesjes, etc. Ze heeft op deze posters en hoesjes de mannelijke versie van een woord, King, men, father, gentlemen, vervangen door de vrouwelijke versie, Queen, women, mother, gentlewomen. Hierdoor ontstaat er een kritische noot en valt het extra op hoeveel filmtitels er mannelijk gegenderd zijn.

Naast de kritiek op hoe er gekeken wordt naar vrouwen of mannen, zijn dit soort tentoonstellingen heel nuttig omdat het ook een andere manier van kijken laat zien. 

Cerulean Blue

 The only thing the subject can do in order to fight the doxa is to try to undo the objectification/mortification of the self through the practice of writing or representing. But the assertion of an alternative discourse of her/his own is impossible because the subject cannot avoid using the elements of the discourse which preceded it to build op a private one. The doxa will be lurking even behind the most individual style of discourse developed by the subject. (van Alphen, Masculinity).



Jezelf zien door de ogen van een ander, en daarmee niet ontkomen aan wat je representeert. Dat komt in deze venijnige speech van Miranda Priestly (Meryl Streep) haarfijn naar voren. Andy (An-dre-ah), is zich niet bewust van welke vorm van fashion dan ook en gaat het eigenlijk vanuit de fashionindustrie niet meer dan een uit de hand gelopen verkleedpartijtje is. Miranda wijst haar echter op het feit dat de fashionindustrie een soort doxa op zichzelf is. Het selecteert en dicteert wat men draagt, en daarmee een deel van wat/wie men is. En hoewel Andy een eigen doxa probeert te zijn/ te ontwikkelen, ontkomt ze niet aan het feit dat die eigen identiteit ook voortkomt uit de heersende mogelijkheden die de dominante identiteit bieden. Hoe Andy zich kleed, komt voort uit het aanbod van de winkels, wat weer voorkomt uit de keuzes die Miranda maakt over wat fashionable is.
'however, that blue represents millions of dollars and countless jobs and it's sort of comical how you think that you've made a choice that exempts you from the fashion industry when, in fact, you're wearing the sweater that was selected for you' 

She's the Man - Female transvetism

Male transvetism is an occasion for laughter; female transvetism only another occasion for desire. Thus, while the male is locked into sexual identity, the female can at least pretend that she is other - in fact, sexual mobility would seem to be a distinguishing feature of feminity in its cultural construction. Hence, transvetism would be fully recuperable. The idea seems to be this; it is understandable that woman would want to be man, for everyone wants to be elsewhere than in the feminine postion. (Mary Ann Doane, p.232)


She's the Man is een romantische comedy gebaseerd op Twelfth Night van Shakespeare waarin één van de belangrijkste aspecten is dat Viola zich voor moet doen als man om haar doel te bereiken. In de film moet Viola ook steeds wisselen van kleding en haar 'sexual identity' om overtuigend over te komen en dit is voor zowel mannen als vrouwen een manier om haar te zien als 'sexual object'.

Ook aan het einde van de film als de ware identiteit van Viola aan het licht komt wordt er  niet eens heel dramatisch gedaan over het feit dat ze zich als man heeft voor gedaan en dat benadrukt de woorden van Doane: it is understandable that woman would want to be man, for everyone wants to be elsewhere than in the feminine postion. En dat terwijl er vijf minuten eerder in de film wel 'vreemd' wordt gedaan over het feit dat ze denken dat Sebastian (Viola's tweelingbroer) een vrouw is en hij echt wilt bewijzen dat hij geen vrouw is wat ook nog eens benadrukt dat male transvetism an occasion is for laughter. 

Hot Guys & Baby Animals. "Absolutely Rawr."

"Are you sick and tired of studly male models showing off their perfectly sculpted muscles? Have you had enough of cuddly baby animals flaunting their perfect newborn fuzzy cuteness? We didn't think so. Shirtless guys and puppy dog eyes take over with this collection of Hot Guys and Baby Animals by Audrey Khuner and Carolyn Newman.

Hot Guys and Baby Animals features photos of gorgeous guys and their fuzzy friends, along with tongue-in-cheek captions detailing the likes and dislikes of each guy and baby animal. Let the "ohs" and "ahs" begin as male models play with puppies, snuggle kittens, nuzzle lambs, and even coo at a few chicks (baby chickens, that is). Perhaps the Sundance Channel says it best in its review of the California calendar that started it all: "Hot guys + baby animals = genius."".

Volgens Berger zouden we de blik delen met de man. Kijken vanuit de man en dat is gewoon 'de blik'. Ik weet wel zeker dat dit toch niet zo'n geheel uitsluitend en doordachte blik is gebleken, die van Berger.

Dit is in mijn ogen duidelijk bekeken uit de ogen van de vrouw en/of de homoseksuele man. Mannen pronken met hun lichaam. Zijn verzorgend naar de dieren toe, lief. Dit is iets hoe meestal de vrouwen worden afgebeeld. Vrouwen zijn sensueel en verleidend. Zijn het object dat centraal staat om naar te kijken. Maar in deze reeks van 'Hot Guys and Baby Animals' is dat helemaal niet ter spraken. 

De man voldoet hier niet perse aan alle verwachtingen van bijvoorbeeld Dyer. Er zijn veel foto's waarbij de man niet penetrerend het beeld inkijkt. Wij mogen ook voluit hier naar de man kijken. De man is het object dat bekeken wordt. En hoe!

Maar, wat Berger zou zeggen:

 "A man’s presence is dependent upon the promise of power which he embodies." 

Deze mannen zijn all in beeld, ik hoef daar niet meer over te zeggen he?

Vampiers en Voyeurisme

 “A ‘plastique pertinent to the camera’ constitutes the woman not only as the image of desire but as the desirous image – one which the devoted cinéphile can cherish and embrace. To ‘have’ the cinema is , in some sense, to ‘have’ the woman. (Doane 1982, 230).

Dit citaat roept bij mij het beeld op van een bepaald genre fantasy movies: de vampierfilms, die de afgelopen jaren een revival beleefden en zeer frequent werden uitgebracht als bioscoopfilm, als TV-serie en/of als DVD. Het bij vampierfilms stereotype beeld, ofwel de ‘daad’, ‘the act’ is dat van een vampier die zijn al dan niet gewillige of niets vermoedende slachtoffer de bekende vampierbeet in de halsslagader toedient. Vaak, omwille van de spanningsopbouw, pas na enkele door externe factoren verstoorde pogingen. Gewoonlijk is het toebrengen van de beet weggelegd voor een mannelijke acteur in de rol van vampier en voor een jonge vrouw als slachtoffer. Maar de rollen kunnen evengoed omgedraaid zijn. Dat verandert niets aan het stereotype beeld. Er is sprake van een dominante vampier (m/v) en een slachtoffer (m/v).

Zonder externe toeschouwers is iedere film zinloos, is er geen filmbeleving. De toeschouwer is dus de doelgroep van de filmproducent, de filmindustrie. De film zelf is het product dat inkomsten voor de producent moet genereren. Ieder genre film kent een eigen specifieke doelgroep, waarvoor de film wordt geproduceerd. Zij zijn voor het betreffende genre ‘de doelgroep’. Alle marketing inspanningen van de filmproducent zullen op die groep zijn gericht.

Niet geïnteresseerden in het onderwerp, die bijna altijd een grotere groep vormen, staan neutraal tegenover de film en zullen die in veel gevallen dan ook niet gaan bekijken, hun tijd er niet aan verdoen. Aan hen is de film niet besteed, op hen richt de producent zich daarom ook niet. 

The devoted cinéphile’, de toegewijde filmliefhebber is dus ook bij vampierfilms een specifieke toeschouwer, iemand die voyeuristisch, stiekem, van buiten af, de gebeurtenissen waarneemt die zich afspelen op het doek of op het beeldscherm voor hem.

‘To ‘have’ the cinema is, in some sense, to have the woman.’.

Achter deze korte zin uit het citaat gaat veel meer schuil dan je bij snelle lezing denkt.

Het bekijken van de film geeft de toeschouwer in zijn fantasie de waan de vrouw in de film te bezitten.

De toeschouwer, voyeur, die het filmbeeld op zich laat inwerken identificeert zichzelf met één van de beide acteurs, de dominante vampier (m/v ofwel male-dominant – male-dom / female-dom – fem-dom) en het slachtoffer (m/v ofwel male-submissive – male-sub / female-submissive / fem-sub).

De toeschouwer (m/v) bekijkt het filmbeeld van buitenaf, voyeuristisch, waarnemend zonder de personages in de film te hinderen, als toeschouwer is hij (nog) geen deel van de film. Dat verandert als de toeschouwer zich gaat identificeren met één van de personages. Op dat moment kruipt hij in de rol van één van de acteurs, het doel van de filmregisseur is daarmee in ultieme vorm bereikt.

Als toeschouwer vereenzelvigd de toeschouwer (hij/zij) zich met een personage uit de film en neemt hij/zij in zijn/haar fantasie bezit van zijn/haar tegenspeler.

Aan de gebeurtenissen op het scherm of het doek kan hij of zij niets veranderen, hij/zij beleeft de gebeurtenissen mee in zijn/haar fantasie, op dezelfde wijze als getoond in de film.

Mogelijk is het kunnen beïnvloeden van de gebeurtenissen in een film slechts een kwestie van tijd, van de ontwikkelingen in de filmtechniek, wordt interactief film kijken realiteit.

Er zijn nu al volop games, waarin de toeschouwer interactief kan participeren.

De hier getoonde scène komt uit de extra’s van de film Twilight.

De scène is klassiek en stereotiep voor dit genre, zowel inhoudelijk (male-dom bijt fem-sub) als qua vormgeving, de wijze waarop de vampier-act (beet in de halsslagader) in beeld wordt gebracht. Er is ook een verschil in het beleven van de beet. De man verzet en vecht ertegen, de vrouw ondergaat.

http://www.youtube.com/watch?v=tcM9cWt7US4

Amy's Squirrel Hunt

"Squirrel season just started, and look what I got already!"
" It's been a long nine months waiting for squirrel season to come around again, and now I'm so ready! There's nothing quite like the feeling of standing in the quiet woods and suddenly hearing the sound of a squirrel walking around in the crunchy leaves.. quietly, breathlessly, you stalk it until you're within shooting range. Raise the rifle and line up the crosshairs.. KA-BAM! .. the squirrel flips into the air and lands in the leaves... an instant kill; a perfect shot. As I said, there's nothing quite like it!"

Van de website: http://www.amystaxidermy.com

Volgens Mulvey wordt kijkplezier in film georganiseerd langs genderlijnen. Voyeuristisch kijkplezier wordt mogelijk gemaakt door vrouwen "gefetisheerd" af te beelden met typisch vrouwelijke attributen die haar overdreven "glamorizeren".

Maar wat voor voyeuristisch kijkplezier wordt er beleefd aan beelden die niet georganiseerd zijn langs genderlijnen? Wat roept een beeld op wanneer een vrouw poseert met typisch mannelijke attributen? Het meisje op de foto (Amy) is gekleed in camouflagekleding. Zij presenteert haar geweer zonder gêne. De gedode buit van de succesvolle jacht ligt als een trofee aan haar voeten.  

De tegenstelling van de onschuldige lach van een kind die contrasteert met attributen die wijzen op geweld en dood  is verwarrend, roept een lichte weerzin op maar intrigeert wel. Het kijkplezier wordt in dit beeld vooral georganiseerd vanuit eigen, cultureel bepaalde, normen omtrent het gebruik van wapens. Het effect wordt versterkt door de intrigerende gelaagdheid waarmee de manlijke en vrouwelijke genderrollen met elkaar gemixt worden. Een lief pubermeisje hoort geen eekhorentjes dood te schieten en dat ook nog leuk te vinden.  Maar Amy zegt zelf: "An instant kill; a perfect shot. As I said, there's nothing quite like it!".  Dat zijn we hier in het brave, politiek correcte Nederland niet echt gewend. Maar het is ook wel weer leuk om er een beetje bij te griezelen.