The only thing the subject can do in order to fight the doxa is to try to undo the objectification/mortification of the self through the practice of writing or representing. But the assertion of an alternative discourse of her/his own is impossible because the subject cannot avoid using the elements of the discourse which preceded it to build op a private one. The doxa will be lurking even behind the most individual style of discourse developed by the subject. (van Alphen, Masculinity).
Jezelf zien door de ogen van een ander, en daarmee niet ontkomen aan wat je representeert. Dat komt in deze venijnige speech van Miranda Priestly (Meryl Streep) haarfijn naar voren. Andy (An-dre-ah), is zich niet bewust van welke vorm van fashion dan ook en gaat het eigenlijk vanuit de fashionindustrie niet meer dan een uit de hand gelopen verkleedpartijtje is. Miranda wijst haar echter op het feit dat de fashionindustrie een soort doxa op zichzelf is. Het selecteert en dicteert wat men draagt, en daarmee een deel van wat/wie men is. En hoewel Andy een eigen doxa probeert te zijn/ te ontwikkelen, ontkomt ze niet aan het feit dat die eigen identiteit ook voortkomt uit de heersende mogelijkheden die de dominante identiteit bieden. Hoe Andy zich kleed, komt voort uit het aanbod van de winkels, wat weer voorkomt uit de keuzes die Miranda maakt over wat fashionable is.
'however, that blue represents millions of dollars and countless jobs and it's sort of comical how you think that you've made a choice that exempts you from the fashion industry when, in fact, you're wearing the sweater that was selected for you'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten