Django Unchained en mannelijk narcisme

'Taking a cue from Mulvey's remarks about nostalgia in Liberty Valance, one could go on to discuss a number of nostalgic westerns in these terms, in terms of the theme of lost or doomed male narcissism…These films are shot through with nostalgia, with an obsession with images and definitions of masculinity and masculine codes of behaviour, and with images of male narcissism and the threats posed to it by women, society and the Law. The threat of castration is figured in the wounds and injuries suffered' Neale, p 9-10.

In het bovenstaande citaat wijst Neale op het terugkomende thema van nostalgie in Westerns. Deze narcistische nostalgie is een hang naar echte mannelijkheid die wordt belichaamd door het mannelijke hoofdpersonage. Deze held van de Westerns belichaamd de narcistische machtsfantasie van mannelijkheid, hij is zwijgzaam, zegt niet veel en staat met zijn acties net buiten de wetten van de samenleving zelf. Veel van de traditionele westernhelden kiezen aan het einde van de film wanneer ze voor de keuze komen te staan tussen trouwen en zichzelf onderwerpen aan de wetten van de samenleving (symbolisch narcisme); en niet trouwen en een vrij man blijven (nostalgisch narcisme), voor hun vrijheid. De mannelijkheid van deze traditionele westernhelden lijkt nog eens extra benadrukt te worden tijdens (vuur)gevechten, waarin ze niet gewond raken en er geen sprake is van symbolische castratie.

Django lijkt in veel opzichten op een traditionele Western held door onder andere: zijn relatieve zwijgzaamheid; positie buiten de normale samenleving; zijn talent met vuurwapens; en het nauwelijks oplopen van verwondingen. Hij verschilt echter in het feit dat zijn zoektocht door de hele film, een belangrijk doel heeft, en dat is het vinden en bevrijden van zijn vrouw. Dat dit aan het einde van de film lukt betekent voor Django niet dat hij nu een positie binnen de wetten van de samenleving in kan nemen samen met zijn vrouw. Zij blijven beiden vrijgelaten slaven.